هشتاپلی

استودیو فرام‌سافت‌ور «FromSoftware» در سومین دوره متوالی، در بهار امسال نیز جدیدترین نسخه از سری بازی‌های Souls را روانه بازار کرد. اثری که با بازی Demon Souls آغاز شد، با Dark Souls I قدرت گرفت، با Bloodborne که یک نسخه معنوی از سری سولز به حساب می‌آید متحول شد و حال Dark Souls III با ترکیب برترین نکات تمام نسخه‌های گذشته نیز به شکوه و عظمت نهایی خود رسید. قبل از این‌که شروع به انجام بازی کنم، فکر می‌کردم که این نسخه از سری Dark Souls بالاخره بعد از این همه سال من را به محیط‌های تکراری برده و دشمن‌هایی با سبک و سیاق شماره‌های قبل را رو به روی من قرار دهد. طی این سال‌ها، بازی‌هایی مانند سری Assassin’s Creed یا Call of Duty آن قدر پشت سر هم و به شکلی یک‌نواخت عرضه شده‌اند که ناشرین آن‌ها دیگر نفسی تازه برای این دو باقی نگذاشته‌اند و به ما خوب یاد داده‌اند که چگونه می‌توان مجموعه‌های با ارزشی را با عرضه سالیانه تبدیل به آثاری خسته کننده تبدیل کرد. اما پس از ورود به دنیای بازی Dark Souls III متوجه شدم که همه چیز برعکس رخ داده. سازندگان شرقی بازی Dark Souls III در سومین سال پیاپی در عرضه محصول خود، توانسته‌اند باز هم شکوه و عظمت را در جدیدترین اثر خود جای دهند. بازی Dark Souls 3 آن اصالت گذشته این سری را حفظ کرده و رنگ و بوی خود را نباخته است، اما با این وجود بازی هنوز به شدت شگفت‌انگیز است. به نظر می‌رسد که استودیو فرام‌سافت‌ور بر خلاف ناشرینی مانند یوبی‌سافت و اکتیویژن قادر است در طراحی هر سری از بازی‌های خود، نفس‌هایی جادویی در آن‌ها بدمد؛ جادویی که به تک تک المان‌های بازی، حتی با وجود قدیمی بودن ‌آن‌ها، رنگ و بویی تازه می‌بخشد و چشم، ذهن و حتی اعماق وجود شما را به خود متمرکز می‌کند.

Watch.Dogs 2.UP0001-CUSA04459.USA.PSN.PS4

عنوان واچ داگز ۲ (به انگلیسی: Watch Dogs 2) در تاریخ ۱۳نوامبر برای کنسول های PS4 به حالت Pre-load در آمد تا کاربران این کنسول بتوانند بازی را زودتر از موعد دانلود کرده و در زمان انتشار بازی، تنها بازی را فعال سازی کرده و از آن لذت ببرند. به مارکوس هالووِی، هکر واچ داگز ۲ خواهیم رسید اما فعلاً در مورد خود شهر و دنیای بازی سازندگان این وعده را داده‌اند که با یک محیط زنده طرف هستیم که دیگر بازیکن، مرکز دنیا نیست؛ بلکه دیگر کارکترها نیز با ما و با یکدیگر تعامل دارند و با قدم زدن در سطح شهر، می‌توان شاهد اتفاق‌های مختلفی بود. این مسئله در یک بازی که مکانیسم اصلی‌اش هک کردن است بسیار حائز اهمیت است چرا که فرصت‌های بیشماری برای دستکاری دنیا وجود دارد. در Watch Dogs 2 حالا می‌توانید تک تک وسایل نقلیه را نیز کنترل کنید و مثل یک اسباب‌بازی، آن‌ها را به هرکجا خواستید ببرید. غیر از ظرفیت‌هایی که این ویژگی برای طراحی مراحل هیجان‌انگیز ایجاد می‌کند، می‌توان به سبک بازی‌هایی چون Just Cause فقط در شهر چرخید و کارهای هیجان‌انگیز انجام داد.

Rise-of-the-Tomb-Raider-CUSA05794.USA.PSN.PS4 – Update 1.05

پس از تغییرات بنیادینی که در روند بازی توم ریدر در سال ۲۰۱۳ ایجاد شد، حالا تیم سازنده‌ها با دست باز فرصت پیدا کرده‌اند ایده‌های‌شان را کاملا پیاده کنند. مهم‌ترین ایده‌ی سازند‌ه‌ها طراحی و پیاده‌سازی نقشه‌هایی است که بازی‌کن‌ها بتوانند آزادانه در آن‌ها حرکت کنند و بدون محدودیت‌های خطی بازی‌های اکشن ماجرایی به سکوبازی و گشت و گذار در مقبره‌ها بپردازند. این کار انصافا بسیار خوب و کامل در بازی پیاده‌سازی شده است. از نظر open world بودن قطعا «خیزش توم ریدر» در حد بازی‌هایی مانند اساسینز کرید یا ویچر۳ نیست اما در حد و اندازه‌های خودش بسیار خوب به نظر می‌رسد.
بازی بسیار سنگین شروع می‌شود. منظورم از سنگین این است که از زرق و برق‌های بازی‌های امروزی کاملا پرهیز می‌کند. شروع بازی اصلا طوفانی نیست اما ایده‌ی خوبی به شما می‌دهد که در ادامه قرار است چه اتفاقی بیفتد. بازی در مورد «بقا»ست و از اول تا آخرش هم این تم را حفظ می‌کند. لارا کرافت از همان اولین لحظه‌ای که در بازی می‌بینیدش با مرگ و زندگی دست و پنجه نرم می‌کند تا آخرین لحظات بازی که در میان آتش و یخ از برج کیتژ بالا می‌رود. این حس و حال به لطف روند بازی و قدرت گرافیکی آن به خوبی به مخاطب منتقل می‌شود و جزو نقاط قوت بازی به شمار می‌آید.

Uncharted.4.A Thief’s.End.CUSA00341.USA.PSN.PS4 – Update 1.16

وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم و سراغ بازی‌های قدیمی‌تر می‌رویم، خیلی راحت جای پای استودیو ناتی‌داگ در شکل‌گیری خاطرات‌مان از بازی‌های ویدیویی را حس می‌کنیم؛ از آن کِراش‌ِ دوست‌داشتنی تا جک و دکستری که تأثیر زیادی روی بازی‌های هم‌سبک خود داشتند. حالا در زمان سفر کنیم و به روزی برسیم که این استودیو برای اولین بار نِیتِن دریک را به شخصیت‌های بی‌شمار بازی‌های ویدیویی اضافه کرد.

نِیتِن نه قهرمان است و نه ضدقهرمان؛ نمی‌توانیم او را در هیچ کدام از این دو دسته قرار دهیم. نِیتِن دریک بیشتر به یک شخصیت خاکستری شبیه است که در آنِ واحد می‌تواند هم خوب باشد و هم بد. بی‌هیچ شکی، نِیتِن در ذهن طرفدارانش شخصیت خوبی دارد، اگرچه بدون درنگ دشمنان را می‌کشد و دنبال دزدیدن گنج‌های معروف دنیا می‌رود اما دوست‌داشتنی است. بامزه است و البته نترس. وقتی نِیتن در نسخه‌ی اول بازی سراغ گنج اِلدورادو رفت، شاید کمتر کسی فکر می‌کرد داستان دزدیدن گنج‌های معروف و آغاز قصه با گشتن دنبال تابوت جدش یعنی سِر فرانسیس دریک آن‌قدر معروف و محبوب شود تا به یکی از بهترین سری بازی‌های متولد شده در نسل هفتم کنسول‌های خانگی تبدیل شود.